در وصف سعدی
بستان تو را خواندم جان من از آن مجنون! از عشق تو افتاده جانم به گلستان ها!
دست تو به بخشایش از عدل خداوندی! ذکر تو بنی آدم فکرت همه انسان ها!
ای شعر تو می سازد قلبی همه آرامش! ای یاد تو در خاطر چون تیر به قربان ها!
در چهره خندانت از غصه نشانی نیست! چون با تو نکو گردد احوال پریشان ها!
گرد تو هزاران گل بر نغمه گلزارت! شمع تو به این مجلس پروانه سوزان ها!
با آنکه تو آدم را اعضای دگر خواندی! خود ساخته این آدم نقض همه پیمان ها!
پیک ازلی باشد اشعار تو از دفتر! روح از تو روان باشد در خاطر و وجدان ها!
وقتی نفس عاشق شعر تو عیان می خواند! می خفت به آرامش بر خار مغیلان ها!
در فکر "سپهر"م شد پیوند و امید آخر!
شاید که دمی گردد چون سعدی دوران ها!
سلام.به وبلاگ کانون ادبی دانشگاه صنعتی قم خوش آمدید.