پروانه یار
گهی بار گنهکارم گهی معصوم و بی عیبم! گهی تاریک و بی نورم گهی خورشید رخشنده!
نشان از دوست می خواهم که آمد دوستدار تو! دل از معشوق می گیرم که گردید از تو زیبنده!
دمی پروانه یارم نباشد چشم من نومید! دمی فارغ ز دلدارم دمی محبوب و فرخنده!
نه آن عشقم که در جانها نماد دوست گم کردست! نه آن قلبم که در دلها شود پخش و پراکنده!
به نوبت جرعه ای نیکم نباشد در وجودم شر! به قسمت لحظه ای مستم به آن گیسوی تابنده!
نه عشق آخر فدای من نه من در قامتی سرمست! قسم بر در پنهانی به آن سیمین طوقنده!
گهی خاشع به الطافم زمانی در غرور آیم! گذاری افتخار آرم گهی دیگر سرافکنده!
نباشد دفترم جانا در این دنیای دون زیبا! شود بار گناهانم به صد طومار و پرونده!
گهی بیگانه از شعرم گهی شاه غزل پرور!
گهی فخر از سپهر آرم گهی مدیون و شرمنده!
سلام.به وبلاگ کانون ادبی دانشگاه صنعتی قم خوش آمدید.