هر آن كس خدمت جانان به جان كرد
به گیتی نام خود را جاودان كرد


ز میدان گوی دولت را كسی برد
كه حزن آلوده ای را شادمان كرد


همان خسرو به من مجنونی آموخت
كه لیلای مرا شیرین زبان كرد


چو باد نوبهاری با درختان
نوازش های او دل را جوان كرد


چو شمع قامتش در مجلس افروخت
مرا پروانه ی آتش به جان كرد


بدو گفتم كه چشمانت چه رنگست
نگاهش را به سوی آسمان كرد


بگفتم ماه پشت ابر زیباست
رخش را در پس گیسو نهان كرد


ز خورشید نگاهش تا نسوزم
به رویم زلف خود را سایبان كرد


از آن مستم كه چشم می فروشش
دلم را با نگاهی میهمان كرد


مرا با یك اشارت زندگی داد
سپاس نعمتش را كی توان كرد


چو ذفت از آسمانم زهره ی بخت
به شب ها دامنم پروین نشان كرد


منم آواره در صحرای غربت
خوشا مرغی كه جا در آشیان كرد


فراق شهرزاد قصه گویم

مرا با مرغ شب همداستان كرد


خداوندا جدایی كشت ما را
مگر ترك عزیزان می توان كرد