محمد مهدی سیار، شاعر جوانی است که این روزها سروده های شورانگیزش،

افق های روشنی به شعر اصیل پارسی گشوده است.

سیار که متولد زاهدشهر فارس است، سرودن را از دوران دانش آموزی آغاز کرده،

 برگزیده بسیاری از جشنواره های شعر کشور است.

محمد مهدی سیار، بیشتر با شعرهای کلاسیک و به ویژه غزل های تأمل برانگیزش،

شناخته شده است.

او زبان شعر را به خوبی می شناسد و می کوشد تا واژه واژه شعر را با زیبایی های

لفظی و معنوی بیاراید. 

در این مطلب گزیده ای از شعرهای او را از نظر می گذرانیم.

کتاب ها:

بی خوابی عمیق/ مجموعه شعر/ انتشارات سوره مهر/ 1388

حق السکوت/ مجموعه غزلها/ انتشارات فصل پنجم/ 1389

دادخواست/ گزیده شعر اعتراض معاصر/ با امید مهدی نژاد/ انتشارات سپیده باوران

بگو 

اهل گلایه نیستم... باشد،برو،باشد

باشد... حلالت باد

       بردی ببر دنیا و دینم را

اما بگو اینک

از نو کجا پیدا کنم دیگر

تنهایی ام... تنها رفیق سالهای پیش از اینم را

                                   

 ولی نه...

 کجاست خانه من؟ هر چه هست اینجا نیست

یکی به ماه بگوید که راه پیدا نیست

 غریب نیست به چشم من آسمان و زمین

ولی نه ...شهر و دیار من این طرف­ها نیست

 نشسته گرد سفر روی شانه روحم

رفیق راه من این جسم بی سر و پا نیست

 تمام شهر به تعبیر خواب سرگرمند

کسی معبر بیداری من اما نیست

 کسی نگفت سوال جوابهایم را

به جمله ها خبری از چرا و آیا نیست

 ز ریگ ریگ بیابان شنیده زخم زبان

حریف درد دل رود غیر دریا نیست

 

برای مشاهده وبلاگ شاعر جوان محمدمهدی سیار اینجا کلیک کنید.